Η Φύση δολοφονείται ατιμώρητα στο Πλαγιάρι

Με μικρή βόλτα έξω από το χωριό, είτε προς την τούμπα είτε προς οποιοδήποτε αγροτικό δρόμο μάς φέρνει αντιμέτωπους με το έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά και ατιμώρητα από πάμπολους 'επαγγελματίες', αλλά και όλους εμάς.

Στο πρόσφατο παρελθόν, πριν την κρίση, υπήρχε μια τάση φυγής των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης από την 'βρώμικη' πόλη, για να έρθουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα πιο φιλόξενο περιβάλλον, κοντά στη φύση. Το Πλαγιάρι ωφελήθηκε από αυτήν την εσωτερική μετακίνηση, ήρθαν νέοι άνθρωποι, νέες οικογένειες, να ζήσουν και να μεγαλώσουν εδώ, παρά την προφανή έλλειψη υποδομών.

Το 'ανθρώπινο' μέγεθος του χωριού, η εγγύτητα προς την πόλη αλλά και η επαφή με τη Φύση ήταν καθοριστικοί παράγοντες σε αυτήν την μετακίνηση.

Δυστυχώς, το όνειρο της επαφής με τη Φύση έχει μετατραπεί σε πραγματικό εφιάλτη, λόγω της αδυναμίας των δημοτικών και αστυνομικών αρχών να πατάξουν και να τιμωρήσουν ορισμένους συνανθρώπους μας που δεν λογαριάζουν κανέναν μπροστά στην ευκολία τους. Το Πλαγιάρι έγινε ακόμη ένας σκουπιδότοπος, όπως, δυστυχώς, τόσες γειτονιές της Θεσσαλονίκης.

Πόσο κρίμα που ελάχιστοι φαίνονται να ενοχλούνται από το γεγονός πως ούτε για περπάτημα δεν μπορεί να πάει πια μια οικογένεια γύρω από το Πλαγιάρι λόγω της τραγικής κατάστασης που αντικρύζει, με μπάζα, σκουπίδια και σκουριασμένα σίδερα παντού, πως κανείς δεν τιμωρεί τους υπαίτιους, πως ελάχιστοι φαίνεται να νιάζονται για την κατάντια μας... Και όμως, κάποτε ολόκληρες σχολικές εκδρομές οργανώνονταν στα περίχωρα του Πλαγιαρίου και το χωριό γιόρταζε στις βρύσες και στα πλατάνια του χωριού.

Το τραγικότερο είναι πως ενώ μόνο μέσα από την ανάπτυξη θα ξεφύγουμε από την κρίση που μάς μαστίζει, η Δημοτική αρχή και η Κοινότητα Πλαγιαρίου δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ούτε καν την οικονομική διάσταση της αξίας της φύσης. Πώς θα προσελκύσει κόσμο ο Δήμος, πώς θα προσελκύσει επιχειρήσεις, νέους ανθρώπους, επενδυτές που θα φέρουν ιδέες, χρήμα, δημοτικά τέλη όταν δεν φροντίζει να κάνει το Πλαγιάρι καθαρό και φιλόξενο; Όταν ούτε για βόλτα πια δεν έρχεται κανείς στην περιοχή μας; Όταν και οι ίδιοι οι κάτοικοι του Πλαγιαρίου διστάζουν να βγουν λίγο παραέξω, μην μολυνθούν από τα σκουπίδια και μην συναντήσουν αδέσποτα;

Αυτό είναι το Πλαγιάρι που θέλουμε, αυτό μάς αξίζει;