Ευπρόσδεκτες οι μικροεπεμβάσεις και ας είναι...μικρές

Είναι τόσο λίγες και σπάνιες οι φορές που γίνονται δημόσια έργα στο Πλαγιάρι που όταν γίνονται, αμέσως τα αντιλαμβανόμαστε. Σε ποιο άλλος μέρος του κόσμου θα αναρτούσαν ανακοίνωση διότι η δημοτική αρχή έβαλε 50 πλάκες πεζοδρομίου; σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου θα χαιρόταν ο κόσμος επειδή σε ένα παρκάκι μπήκε ένα 'γύρω-γύρω όλοι';

Και όμως, στο Πλαγιάρι της εγκατάλειψης ακόμη και αυτά τα βλέπουμε και χαιρόμαστε.

Λίγες πλάκες στο κεντρικότερο σημείο του χωριού, που χρόνια ολόκληρα λάσπωνε τον χειμώνα, έκαναν τη διαφορά. Ένα μικρό παιχνίδι σε μια παιδική χαρά, ανοργάνωτη, αφύλακτη και κακοκαθαρισμένη, γίνεται αιτία για σχολιασμό.

Η εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων στο Πλαγιάρι είναι τραγική, η αδιαφορία του κόσμου ακόμη περισσότερο. Είναι η Κρίση; είναι ο ωχ αδελφισμός του Έλληνα σε μια οικονομία που δοκιμάζει το πορτοφόλι του κάθε εργαζόμενου; Πιο πολύ όμως στεναχωριόμαστε για τα νέα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να αδιαφορούν και μιμούνται την συμπεριφορά αυτή, που βλέπουν το αίσχος γύρω τους και δεν το αντιλαμβάνονται πια...
Δεν υπάρχουν άραγε κάποιοι στο Πλαγιάρι που να φωνάξουν 'φθάνει πια!", δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι με δυναμισμό και διάθεση να παλέψουν για τον τόπο όπου ζουν;